معيار اندازه گيري استاندارد مورد استفاده براي محاسبه قدرت زهر، «دور کشندگي» نام دارد و با عبارت LD50 تعريف مي شود. LD50 يعني چه ميزان سم لازم است تا نصف جمعيت حيوانات آزمايشگاهي (معمولا موش) را بکشد. هر چه اين مقدار کمتر باشد، به معني قوي تر بودن سم است. اگر سم يک مار خاصيت نوروتوکسيک (خاصيت سمي مربوط به اعصاب) را داشته باشد، ابتدا عضلات طعمه را فلج کرده و منجر به ايست تنفسي مي شود. سم هاي با خاصيت هموتوکسيک نيز با از بين بردن بافت هاي بدن، قرباني را هلاک مي کنند. مرکز تحقيقات سم استراليا، مقدار LD۵۰ مربوط به ۲۵ گونه از سمي ترين مارها را اندازه گيري کرده و بدين ترتيب پنج گونه زير را در صدر فهرست خطرناک ترين آن ها قرار داده است: تايپان خاکي، مار قهوه اي شرقي، تايپان ساحلي، مار ببري، مار ببري سياه.

بر اساس آمارها، سالانه در جهان ۱۲۵ هزار نفر بر اثر نيش مارها مي ميرند. در آمريکا نيمي از گزش ها اتفاقي و تصادفي است و نيمي از آن ها نيز مربوط به افرادي است که بطور تعمدي با مارها سر و کار دارند. جکسون سيفرت و استيون سيفرت، محققان مرکز سم و داروي نيو مکزيکو عقيده دارند که اوضاع هميشه به همين راحتي نيست و نميتوان همواره اينقدر ساده نتيجه گيري کرد. آن ها مي گويند: «فاکتورهاي ديگري نيز در ميزان خطرناک بودن سم يک مار تاثير دارند، مثلا در دسترس بودن امکانات بهداشتي يا ميزان مراقبت هاي موثر مقابله با سم بعد از گزش. در واقع سمي ترين مار براي شما، همان ماري هست که شما را نيش مي زند!»

ناحيه قرمز محدوده پراکندگي مار تايپان خاکي