همان‌طور که مي‌دانيد، وعده بايد رأي‌آور باشد، يعني در تعداد زيادي از مردم حس هم‌دلي و مشارکت ايجاد کند. درست است که اينترنت کشور و سرعت آن و فيلترينگ آن مشکلات فراواني دارد، ولي صحبت درباره‌ي اينترنت و سرعت آن براي کافه‌ و عامه‌ي مردم ملا‌ل‌آور است! يعني مردم براي اينترنت پرسرعت و کم‌فيلتر به کسي رأي نمي‌دهند؛ بلکه رأي را براي کسي به صندوق مي‌ريزند که وعده‌هاي مالي خوب بدهد و توجهش به جيب مردم و ايضا شکم مردم باشد!

بنده خودم به عنوان روزنامه‌نگار و طنزنويس قبول دارم که اينترنت مهم است، اما اگر نامزدي با وعده اينترنت به صحنه بيايد، نهايت آراي روزنامه‌نگاران و فعالان فرهنگي و دانشجويان را مثلا جمع مي‌کند، ولي اگر نامزدي با وعده‌ي روغن ارزان به ميدان بيايد، آراي همه را جمع مي‌کند! اگر درباره‌ي ارزاني خودرو وعده بدهد، آراي چپ و راست و ميانه را جمع مي‌کند. اگر درباره‌ي خانه وعده بدهد و يا وعده‌ي يارانه‌ي بيش‌تر بدهد که شکر خدا نامزدها روز و شب مشغول اين کار هستند، ممکن است در همان دور اول رييس‌ جمهور بشود! خيلي ببخشيد، ولي وعده‌ي پودر ماشين‌ لباس‌شويي ارزان از وعده‌ي اينترنت پرسرعت رأي‌آورتر است! آخر با شکم خالي اينترنت پرسرعت مي‌خواهيم چه کار؟ ها؟