به گزارش سلام لردگان ، اين درحاليست که کاخ سفيد دست روي دست گذاشته و اجازه ادامه چنين وضعيتي را ميدهد.اين مقاله به قلم لري دايموند Larry Diamond محقق برجست? مؤسسه هوور Hoover Institution و مؤسسه مطالعات بينالمللي دانشگاه استنفورد اضافه ميکند، از ميان چندين کشور خاورميانه که رژيمهاي حاکم بر آنها حدود دو سال پيش در پي بهار عرب به لرزه افتاده و سرنگون گرديدند، بنظر ميرسد فراموش کردن بحرين از همه آسانتر است.
نويسنده که اين متن را درکنار تصويري دلخراش از دستگير شدن يک نوجوان معترض توسط چندين تن از دژخيمان پليس بحرين به چاپ رسانده ميافزايد، برخلاف تونس، مصر، ليبي و يمن که در آنها نظامهاي ديکتاتوري سرنگون گرديدند، رژيم مستبد بحرين مخالفين خود را بشدت سرکوب نموده و کماکان در قدرت باقيست.از شش کشوري که طي سالهاي اخير شاهد بروز انقلاب بودهاند، بحرين کوچکترين آنها از لحاظ وسعت جغرافيائي و جمعيت بوده و نيمي از جمعيت 3/1 ميليوني اين جزيره خشک و بيحاصل، اتباع خارجي ميباشند. بحرين به اندازه همسايگان عربش در منطقه خليج فارس ثروتمند نبوده و ميزان صادرات نفتي آن در رد? چهل و هشتم جهان قرار دارد.دايموند اضافه ميکند، در ميان کشورهاي عرب خاورميانه، بحرين بيش از همه متکي به حمايت همسايه قدرتمندش يعني عربستان سعودي ميباشد. عربستان در مارس 2011 در بحرين مداخله نظامي نمود تا رژيم سلطنتي محاصره شده آنرا که عميقاً فاقد محبوبيت ميباشد، نجات دهد.البته به رغم مشکلات فزاينده، بحرين يک برگ برنده در اختيار دارد و آن موقعيت استراتژيک اين کشور است که تنها يکصد مايل با ايران فاصله دارد. بحرين همچنين ميزبان ناوگان پنجم امريکاست که ستون امنيت دريائي منطقه و قدرتي در مقابل بلندپروازي منطقهاي جمهوري اسلامي محسوب ميگردد. بدين علت است که بحرين متحد عمد? استراتژيک امريکا بشمار ميرود. بسيج عمومي بيش از يک چهارم جمعيت اين کشور در اعتراض به رژيم حاکم نيز بگفته خبرنگار الجزيره مبدل به انقلابي شده که "اعراب توجهي به آن ندارند، غرب آنرا ناديده انگاشته و جهانيان به فراموشي سپردهاند".
نويسنده اضافه ميکند، از زمانيکه بحرينيها در 14 فوريه 2011 به خيابانها ريخته و خواستار بازنويسي قانون اساسي اين کشور و ايجاد تحولي در راستاي نظام مردم سالاري شدند، امريکا ناچار به انتخاب بين منافع امنيتي و مسئوليتهاي اخلاقي خود بوده است. دولت آل خليفه که بعنوان يک پادشاهي سني بر اکثريت شيعه اين کشور حاکم شده، عميقاً از اين بابت احساس نا امني ميکند. به همين خاطر است که در واکنش به تظاهرات صلح آميز مردمي در 17 فوريه، نيروهاي امنيتي شاه در نيمه شب به سمت معترضين هجوم برده و طي آنچه "پنجشنبه خونين" نام گرفت حدود سيصد تن را از پاي درآوردند. در اعتراضاتي که صورت پذيرفت حتي جمعي از اتباع سني اين کشور نيز حضور داشتند.معترضين ابتدا صرفاً خواهان آزادي، مردم سالاري و برابري بودند. اين بدان معنا بود که حکام بحرين ميتوانستند بر مبناي قانون اساسي جديد بر مسند قدرت باقي بمانند و تنها حيط? قدرت آنها محدودتر ميشد. اکثريت مردم شيعه بحرين از اينکه بعنوان شهروند درجه دو در اين کشور زندگي کرده و در توزيع قدرت و ثروت، دائماً به حاشيه رانده شوند، خسته شده بودند. اختلاف سطح زندگي بين اکثريت شيعه و کاخ نشينان سني بحدي بود که معترضين از طريقGoogle Earth تلاش نمودند جهانيان را از اين واقعيت تلخ مطلع ساخته و نشان دهند که چگونه بعضيها، جزيرههاي خصوصي مجهز به کاخهاي عظيم، استخرهاي شناي بزرگ، باغهاي سرسبز، کشتيهاي تفريحي و حتي زمينهاي گلف خصوصي در اختيار دارند در حاليکه شيعيان در خانههاي محقر و پرجمعيت و در شرائط بدي زندگي ميکنند. دايموند اضافه ميکند، با همه اينها ميتوان گفت، اگر رژيم بجاي سرکوب سعي مينمود با معترضين به گفتگو و مذاکره بپردازد، در آن مقطع طرفين ميتوانستند در رابطه با تقسيم قدرت به توافق برسند. اما براي سلاطين سعودي و متحدين بحريني آنها چنين گزينهاي غير قابل قبول بود. رژيم سعودي شديداً نگران ثبات در کشور خود که نزديک به سه و نيم ميليون شيعه در آن زندگي ميکنند، ميباشد. سرکوب مردمي در پنجشنبه خونين گرچه معترضين را از کوچه و خيابانهاي بحرين راند اما خشم ملت را شعله ورتر ساخت. پنج روز بعد از اين رخداد، يکصدهزار بحريني بمنظور بزرگداشت خاطر? شهدا دست به راهپيمائي زدند. در مارس 2011 با شدت گيري اعتراضات، رژيم بحرين از شوراي همکاري خليج فارس درخواست مساعدت نمود. صبح روز 17 مارس، پنج هزار سرباز مجهز به تانک و هليکوپتر دست به سرکوب معترضين زده و بيش از يکهزار تن را که شماري از اعضاء حرکت حق (منشعب از حزب وفاق) در ميان آنها بودند، دستگير نمودند.بدين ترتيب ضربهاي مهلک به آرمانهاي حاميان مردم سالاري در بحرين وارد آمد. بيماران در بيمارستانها هدف ضرب و جرح قرار گرفتند، پزشکان و امدادگران دستگير شدند، مجروحين از حق دريافت خدمات پزشکي محروم گشتند و خشونت پليس بحدي بالاگرفت که شبکه خبري بي بي سي بحرين را "جزير? خوف" ناميد. نويسنده اضافه ميکند، بکارگيري شکنجه توسط مأمورين امنيتي بحرين عليه بازداشت شدگان امري است که بطور سيستماتيک و در سطح گسترده انجام ميپذيرد. هدف از شکنجه معترضين، تحقير آنها و درهم شکستن روحي? رهبران قيام مي باشد.دايموند که زماني از همکاران تحقيقاتي عبدالجليل السينگاس (يکي از بنيانگذاران مرکز حقوق بشر بحرين) در دانشگاه استنفورد بوده، جزئيات شکنجه و سوء رفتار با او را در زندان توصيف نموده و اضافه ميکند، نهادهاي حامي حقوق بشر بسياري از اينگونه جنايات رژيم آل خليفه را به ثبت رساندهاند. به رغم اينها امريکا و غرب اين جنايات را ناديده انگاشته و هنوز واکنشي نسبت به حکم اخير دادگاه بحرين که جمعي از معترضين را به حبس ابد محکوم نموده نشان ندادهاند.دايموند در پايان مينويسد، بحرين و عربستان سعودي از ايران وحشت داشته و بهمين علت است که نياز به حضور ناوگان پنجم امريکا در اين منطقه دارند. امريکا هم در بسياري موارد اصول ومسئوليت اخلاقي خود را قرباني منافع خود نموده است.اما اين مسئله را بايد مد نظر داشت که وضعيت بحرين نه تنها عميقاً بدور از عدالت است، بلکه پايدار نيز نميباشد. نهايتاً اکثريت خشمگين بحرين بار ديگر برخواهند خاست و در صورت قيام آنها شاهد بروز احساسات ضد امريکائي در بين معترضين خواهيم بود. متأسفانه جملات سال 2009 اوباما در حمايت از حقوق بشر در بحرين و بسياري از نقاط جهان عرب کماکان واژههائي بيمعنا باقي ماندهاند.