شيوا ميلاسي معلم جوان ۲۸ ساله‌اي است که از سال ۹۴ حرفه معلمي را در منطقه عشايري بخش روددشت، شهر سردشت، منطقه برآفتاب شهرستان لردگان آغاز کرده و تاکنون دو سال تجربه مديريت در کارنامه خود دارد و در سال تحصيلي جاري به‌عنوان مدير نمونه منطقه عشايري شناخته شده است، خود اصالتا متولد بروجن است و هم‌اکنون در شهرستان لردگان سکونت دارد.
ميلاسي مي‌گويد: با رتبه ۶۰۰ منطقه ۲ در دانشگاه فرهنگيان و در رشته دبيري علوم اجتماعي پذيرش شدم، زماني که انتخاب رشته خود را انجام دادم، محل خدمت ما در دفترچه مشخص نبود و بدون اطلاع قبلي، سازمان‌دهي ما براي منطقه عشايري صورت گرفت، من شناختي از منطقه عشايري نداشتم اما وقتي به اين منطقه آمدم و صفا و صميميت و خونگرمي بچه‌ها را مشاهده کردم مهر و عشق نسبت به بچه‌ها در دلم زنده شد.
وي اظهار کرد: اوايل خانواده‌ام با حضور من در منطقه عشايري مخالف بودند اما وقتي زيبايي‌هاي مدرسه را براي خانواده خود تعريف مي‌کردم، علاقه‌مند مي‌شدند تا جايي که اگر برخي اوقات از کارم خسته مي‌شوم، خانواده با تشويق خستگي مرا رفع مي‌کنند.
اين معلم نمونه به بيان اوضاع تدريس در روزهاي کرونايي پرداخت و بيان کرد: دانش‌آموزان در منطقه عشاير به‌دليل شيوع کرونا و نبود زيرساخت فناوري مناسب و نبود امکانات سخت‌افزاري براي حضور در کلاس‌ها با مشکل مواجه هستند، به روش‌هاي مختلف توانسته‌ايم تا حدودي اين مشکلات را رفع کنيم اما فقر منطقه و امکانات باعث شده شکاف بزرگي بين دانش‌آموزان عشاير و شهري به‌وجود آيد اما با برنامه‌ريزي مديران و ايثار معلمان اين مسائل تا حدودي حل شده است.
وي يادآور شد: منطقه عشاير از نظر تجهيزات مدارس مورد کم‌لطفي قرار گرفته است، پنج کلاس در فضاي فيزيکي مدرسه و سه کلاس در کانکس برگزار مي‌شود، حياط مدرسه آن‌قدر کوچک است که براي ساخت نمازخانه با مشکل مواجه شده‌ايم، به‌علاوه آزمايشگاه تخصصي و کتابخانه در اختيار دانش‌آموزان نيست، در زمينه کتاب‌هاي غير درسي هم کم‌کاري‌هايي مي‌شود البته کتبي توزيع شده است اما پاسخ‌گوي نياز دانش‌آموزان نيست.
اين معلم ادامه داد: بسياري از دانش‌آموزان در مقطع هفتم ترک تحصيل مي‌کنند، چرا که بسياري از کلاس‌ها در اين منطقه ديرتر از موعد تشکيل مي‌شوند و گويا آخرين منطقه‌اي که آموزش و پرورش نيروها را سازمان‌دهي مي‌کند، منطقه عشايري است، بارها مشاهده شده است که يک ماه از سال تحصيلي گذشته اما هنوز نيرويي براي مناطق عشايري اعزام نشده و تمايل براي حضور در اين مناطق کم است، به‌علاوه معلم غير متخصص براي دروس تخصصي به‌کار گرفته مي‌شود که کارايي ندارد.
ميلاسي اظهار کرد: از ابتداي شيوع کرونا بسياري از خانواده‌ها اجازه استفاده از گوشي را به فرزندان خود نمي‌دهند، تعداد فرزندان در هر خانواده تقريبا زياد است و ممکن است در يک خانواده پنج تا شش فرزند محصل باشند.
اين مدير نمونه خاطرنشان کرد: به جز دو هفته در ماه آبان، بقيه کلاس‌ها به‌صورت حضوري و در فضاي باز برگزار مي‌شود، همه معلمان سر کلاس‌هاي خود حاضر مي‌شوند، براي دانش‌آموزاني که تبلت و يا گوشي براي حضور در کلاس ندارند، درسنامه تهيه شده و درب منازل به آنان تحويل داده مي‌شود، براي دانش‌آموزان مقطع دوازدهم نيز ويدئوهاي آموزشي تهيه شده است، در ميان معلمان ما هستند افرادي که با هزينه شخصي براي دانش‌آموزان کم‌بضاعت وسايل مورد نياز را خريداري مي‌کنند.
ميلاسي تصريح کرد: اکثر دبيران غير بومي هستند و براي رفت‌وآمد مشکل دارند، به معلمان خود مي‌گويم که کار در منطقه عشايري علاوه بر اداي وظيفه نيازمند ايثار است، زيرا در شهر خانواده‌ها از لحاظ سطح سواد و تحصيلات بالا هستند، اما در منطقه عشاير اين‌گونه نيست، بسيار براي من اتفاق افتاده است که دانش‌آموز سر کلاس حاضر نمي‌شود، وقتي با خانواده وي تماس مي‌گيرم اصلا اطلاع ندارند که فرزندشان کجا است.
وي تاکيد کرد: فکر مي‌کنم انسان در زندگي بايد در جايي حاضر باشد که بتواند بهترين عملکرد را از خود نشان دهد، بسيار اتفاق افتاده که مادران با من تماس مي‌گيرند و مشکلات فرزند خود را مطرح مي‌کنند، اين مسئله براي من بسيار اهميت دارد و مسرت‌بخش است، پس از گذشت چند سال شاگردانم با من تماس مي‌گيرند و جوياي احوال مي‌شوند، بسيار خوشحال مي‌شوم که خاطرات کلاس را برايم تداعي مي‌کنند، حرف‌هايي که سر کلاس براي آن‌ها گفته بودم مجدد يادآوري کرده و ابراز مي‌کنند که طبق آن عمل کرده‌اند، با شنيدن اين صحبت‌ها خستگي از تنم بيرون مي‌رود.
اين معلم منطقه عشايري ادامه داد: يکي از دانش‌آموزان مدرسه آرزو داشت که همانند من در دانشگاه فرهنگيان و در رشته دبيري علوم اجتماعي قبول شود، با تلاش و علاقه به هدف خود رسيد، نظير اين دانش‌آموزان موفق در منطقه عشايري کم است اما اگر آموزش و پرورش بيشتر در منطقه عشايري سرمايه‌گذاري کند تا معلمان بومي زمام کار را در دست بگيرند، بخشي از مشکلات تحصيلي منطقه عشايري از بين مي‌رود، چرا که معلمان غير بومي در مسير رفت‌وآمد بسيار دچار سختي مي‌شوند.
وي بزرگ‌ترين دغدغه معلمان عشاير را رفت‌وآمد مطرح کرد و افزود: مسلما خستگي راه کيفيت کار را کاهش مي‌دهد، گاهي اوقات برخي از معلمان چندين سال در منطقه عشايري ماندگار مي‌شوند و به‌خاطر کمبود نيرو به آنان انتقالي داده نمي‌شود، معلمان عشاير از نظر حقوق و مزايا با مناطق ديگر تفاوت آن‌چناني ندارند اما اگر آموزش و پرورش مزاياي ويژه‌اي مانند حق سرويس برايشان در نظر بگيرد انگيزه آنان زياد مي‌شود.
ميلاسي در پايان با بيان اينکه آموزش و پرورش تنها در آموزش خلاصه نمي‌شود، تاکيد کرد: پرورش بخشي از وظيفه آموزش و پرورش است، هميشه اعتقاد دارم اگر در يک جمع 10 نفره حرفي بزنم و تنها يک نفر به آن عمل کند، کافي است، شايد از 10شاگرد من هشت نفر آنان ترک تحصيل يا ازدواج کنند اما پيشرفت آن يک يا دو نفر براي من انرژي‌بخش است، حتي آن دختري که ازدواج کند در صورتي که بتواند از آموخته‌ها در مدرسه و معلمان براي تربيت فرزندش استفاده کند، کافي است زيرا قرار بر اين نيست همه دکتر يا مهندس شوند.
منبع / ايسنا
انتهاي پيام